119
ROZDZIAŁ 7. przyleganie asfaltU do kruszyw
ROZDZIAŁ 7
Przyleganie asfaltu do kruszyw
7.1. Wprowadzenie
Trwałość mieszanek mineralno-asfaltowych, a zarazem trwałość warstw asfaltowych nawierzchni drogowej zależy
bezpośrednio od składu mieszanki i właściwości poszczególnych materiałów. Jednym z ważnych elementów
składowych trwałości asfaltowych warstw ścieralnych jest trwałość powłoki z lepiszcza asfaltowego, która otacza
ziarna kruszywa. W wielu metodach projektowania składu mieszanek mineralno-asfaltowych podkreśla się znaczenie
właściwej grubości tej powłoki, co jest ważne między innymi ze względu na zapewnienie odpowiedniej ochrony
ziaren mieszanki przed bezpośrednim działaniem wody i soli. Dzięki niej, można znacząco zwiększyć odporność
warstwy ścieralnej nawierzchni asfaltowej w warunkach zimowych.
W czasie eksploatacji nawierzchni następuje starcie warstwy lepiszcza z powierzchni ziaren kruszywa na skutek
wpływu różnych czynników: oddziaływania wody, środków odladzających, tarcia opon samochodowych itd.
W efekcie, po usunięciu z ziaren warstwy lepiszcza, może nastąpić stopniowa degradacja odsłoniętego kruszywa
(w sytuacji, gdy nie jest ono odporne na zamarzanie) i postępujące zniszczenie warstwy ścieralnej (rys. 7.1).
Z drugiej strony warto przypomnieć, że zbyt gruba otoczka lepiszcza asfaltowego na powierzchni warstwy ścieralnej
powoduje znane zjawisko zwane w żargonie drogowym „śliskością powykonawczą”.
Rys. 7.1. Uszkodzenia warstwy ścieralnej (fot. K. Błażejowski)
W analizowanym przypadku rozpatrywano trwałość mechanicznego przylegania powłoki z lepiszcza asfaltowego
do ziaren kruszywa mieszanki mineralnej, w kontekście późniejszej trwałości nawierzchni w okresie zimowym.
W dotychczasowej praktyce drogowej koncentrowano się przede wszystkim na analizach wyników metody
wg EN 12697-11 [11] – w Polsce stosowana jest metoda A z tej normy tzw. metoda obracanej butelki (ang.
rolling
bottle test
). Polega ona na wizualnej ocenie procentowej powierzchni ziaren pokrytych asfaltem po określonym
